ผู้ใช้เ ฟ ซ บุ๊ ก Punyapat Pun หรือ ครูอ๋อ นายปุญญพัฒน์ วนาสินสมบูรณ์ ครูหนุ่มไ ฟ แ ร ง โ ร งเรียนป างต อ งประช าสรรค์
ต.โป่งสา อ.ป าย จ.แม่ฮ่องสอน ได้โพสต์ภาพพร้อมระบุข้อความว่า ไม่ต้อง ห่ ว ง พี่ใส่โซ่ สุดท้ายติด ห ล่ ม โ ซ่ ห ลุ ด ห า ย หมด
ขึ้นไม่ไหวก็แ บ ก อาหารกลางวันเด็กๆ การดำรงชีวิ ตที่ดีจะต้องปรับปรุงตัวตลอดเวลา ต้องมีความเพียรและความอดทนเป็นที่ตั้ง
ถ้าไม่อดทนก็อาจท้อใจ คำพ่อสอน จนชาวเน็ตแห่ชื่นชมและให้กำลังใจกันเป็นจำนวนมากระยะทางกว่าจะไปถึงโ ร งเรียน
หลายช่วงเป็นร่ อ งลึ กและมีคนทำให้รถจักร ย าน ย นต์ไม่สามารถขับขี่ผ่านไปได้ รถจักรย านยนต์ของครูติดห ล่ ม โ ค ล น
และส่งผลกระท บต่อการเดินทางเข้าออกของครูด อ ยเป็นอ ย่ างมาก ที่ต้องใช้เส้นทางขึ้นไปโ ร งเรียนที่อยู่บนที่สูงและเป็น ถิ่ น ทุ ร กั น ด า ร
ทำให้ครูอาสาและคนที่สอบได้ต่างพากัน ถ อ ด ใ จ และพากัน ล า อ อ ก พื้นที่ยังหลงเหลืออยู่ต้องอาศัยความมุ่งมั่น
และตั้งใจในการทำหน้าที่ของครูในการให้ความรู้กับเด็ กบนดอย จะมีสักกี่คนที่ยอม ลำ บ า ก เพื่อคนอื่นอาจจะพบได้ไม่บ่อยนัก
ที่ใครสักคนจะยอมทิ้งความสุ ขสบายในเมืองและผ่านตัวเข้าสู่ในพื้นที่ห่างไกลความเจริญแต่ ครูอ๋อ ปุญญพัฒน์ วนาสินสมบูรณ์
คือหนึ่งในไม่กี่คนที่ยอมทุ่มเทเพื่อคนอื่นด้วยหัวใจนักสู้อย่ างแท้จริงสองมือแบบกระสอบอาหารด้วยสภาพเส้นทางที่เต็มไปด้วย
โ ค ล นตลอดสายจึงทำให้การเดินทางของเขาเป็นไปอย่ าง ค ว า ม ทุ ลั ก ทุ เ ล มีเพียงมอเตอร์ไซค์คันเก่าผู้ชายที่จะพาเขาไปสู่จุดมุ่งหมายเท่านั้น
ถึงแม้ว่ารถครูอ๋อจะ ติดห ลุ่ ม โ ค ล นเดินทางต่อไปไม่ไหว แต่เขาก็ไม่ห วั่ นพย าย ามดั้นด้นเดินทางไปให้ได้เพราะเขาแ บ กความหวัง
ของเด็ กๆขึ้นไปด้วยกระสอบปุ๋ย 2 ใบเพื่อนำอาห ารกลางวันไปให้เด็ กเหล่านั้นครูอ๋อ ปุญญพัฒน์ วนาสินสมบูรณ์ โwสต์ภาพขณะที่
เขากำลังสิ่งที่เรียกว่าอาหารกลางวันไปให้เราเด็กนักเรียนที่อยู่บนพื้นที่ห่างไกลความเจริญในจังหวัดแม่ฮ่องสอนครูหนุ่มวั ยใกล้ 30 ปี
ที่จบการศึกษาจากมหาวิทย าลัยราชภัฏเชียงร ายคณะครุศ าสตร์ผู้ขออยู่เบื้องหลังความกินอิ่มนอนหลับและเป็นผู้มอบความหวัง
ของโ ร งเรียนป างต อ งประช าสวรรค์ อำเภอป าย จังหวัดแม่ฮ่องสอนและเป็นม าตรฐานแม่พิมพ์ผู้ เ สี ย ส ล ะ ที่ทุ่มเททั้งแ ร งก าย
แ ร งใจเพื่อลูกศิ ษย์บนยอด ด อ ย หน้าที่ความรับผิดชอบก็เป็นส่วนหนึ่งของความเป็นครู ผมจะไม่ทำก็ได้แต่ผม ส ง ส า ร
เด็กๆกลัวว่าเขาจะไม่มีอะไรกินทุกวันอาทิตย์ผมจะต้องขนอาหารขึ้นไปบนดอย ซื้อไก่ ซื้อหมู ซื้อผัก เพราะต้องการให้เด็กได้กิน
และให้ได้รับคุณค่ าทางโภชนาการอาหาร อย่ างเต็มที่เพื่อการเจริญเติบโตที่ดี นอกจากนี้ยังต้องซื้อน้ำแข็งขึ้นไปด้วยเพื่อต้องตุนอาห าร
ไม่ให้เ นื้ อสั ตว์เกิดอาการ เ น่ า เ สี ย โ ร งเรียนแห่งนี้ไม่เพียงแต่ความ ลำ บ า ก เรื่องการเลี้ยงอาหารกลางวันเท่านั้นไ ฟฟ้า
ภายในหมู่บ้านก็เข้าไม่ถึงจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อจากแผงโ ซ ล่ าเ ซ ลล์เท่านั้น ส่วนน้ำดื่มน้ำใช้ก็เป็นน้ำจากประป าภูเขาเด็กๆจะดื่มน้ำจากน้ำก๊อก
สวนน้ำฝนจะได้ดื่มบ้างเป็นบางครั้ง โ ร งเรียนป างต อ งประช าสรรค์ เนื่องจากเป็นพื้นที่ชุมช นขนาดเล็กหรือว่าเป็นหย่อมหมู่บ้าน
และไม่สามารถจะตั้งหมู่บ้านได้เพราะจำนวนประช ากรไม่ถึง 120 คนโ ร งเรียนแห่งนี้มีจำนวนนักเรียนเพียง 31 คนเท่านั้นซึ่งเป็นโ ร งเรียน
ที่อยู่ห่างไกลในเขตพื้นที่ของจังหวัดแม่ฮ่องสอน
